Guðmundur Einar

<p>The English were eliminated from the 1996 football world cup when Gareth Southgate botched a penalty shot. “It’s all in a fog” he said shortly after. “I don’t know how I got from the penalty spot to the changing rooms. I just wanted to crawl away… and disappear.” He had thought about the penalty shootouts for more than 20 years when he coached the English team to the final of the European champions cup in 2020. Is it just weak characters who falter under pressure? Or is it simply their technical ability that matters? He chose three technically outstanding, young players to take the penalty - inexperienced and cold from the bench. In a tournament which could rewrite his history and salvage his reputation. The three players all failed at the task and English dreams were broken once again. But Southgate comforted the young men.</p><p>//</p><p>Englendingar féllu úr leik á EM ’96, þegar Gareth Southgate klúðraði víti. “Þetta er allt í móðu,” sagði hann skömmu síðar. “Ég veit ekki hvernig ég komst frá vítapunktinum í búningsklefann. Ég vildi bara skríða í burtu … og hverfa.” Hann hafði hugsað um vítaspyrnukeppnir í 24 ár þegar hann leiddi Englendinga í úrslitaleik EM 2020 sem þjálfari. Eru það veikir karakterar sem klúðra undir pressu? Eða er það einfaldlega tæknileg geta þeirra sem skiptir máli? Hann valdi þrjá, tæknilega framúrskarandi unga leikmenn til að taka víti - óreynda og kalda af bekknum. Í keppni sem gat endurskrifað sögu hans, veitt honum uppreist æru. Leikmennirnir þrír klúðruðu allir og enskir draumar brustu enn á ný. En Southgate huggaði ungu mennina.</p><p><br></p><p>42 x 67 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.</p>


Southgate og Saka

<p>In 1970 Florino Baggio broke down when Italy lost the semi-final of the world championship game against Brazil. Roberto Baggio, Florio’s three year old son, comforted his father with the words “Don’t worry Dad. One day I will beat Brazil. I will win the world championship for you.” Twenty four years later, Roberto Baggio led the broken Italian football team all the way to the final of the world cup against Brazil. In the penalty shootout, Baggio kicked and the ball soared over the goal. Italy went into mourning. “I could have killed myself that day and not felt a thing,” Baggio said later in an interview. Today he is a farmer and a buddhist.</p><p>In the art exhibition VÍTI, Guðmundur Einar researches iconic moments from penalty shootouts. He creates digital paintings from well known images which have appeared through the ether, prints them on cotton paper, and paints over them with watercolours. The digital is thus transformed through craft and handwork; living moments become dreams. Thus craftsmanship meets the multiple, the digital and the organic in a playful meditation on the gap between reality and poetry, cruelty and romance.</p><p>Heavy steps, a nation on your shoulders. Anguish or ecstasy. Heaven or hell. The noise is deafening. You step forward. Walk slowly to the ball, pick it up, lay it on the the grass. Heart pounding. You try to breathe. Then, the moment that changes everything…</p><p>//</p><p>Árið 1970 var Fiorino Baggio niðurbrotinn þegar Ítalía tapaði úrslitaleik heimsmeistarakeppninnar gegn Brasilíu. Þriggja ára Roberto Baggio huggaði föður sinn með orðunum: „Engar áhyggjur pabbi. Einn daginn skal ég vinna Brasilíu. Ég mun vinna heimsmeistarakeppnina fyrir þig.“ Tuttugu og fjórum árum síðar leiddi Roberto Baggio brotið lið Ítala alla leið í úrslitaleik HM gegn Brasilíu. Í vítaspyrnukeppni þrumaði Baggio boltanum yfir. Þjóðarsorg ríkti á Ítalíu. „Ég hefði getað drepið mig þennan dag og ekki fundið neitt,“ sagði Baggio síðar í viðtal. Í dag er hann bóndi og búddisti.</p><div><br><div>Í myndlistarsýningunni VÍTI rannsakar Guðmundur Einar íkonísk augnablik úr vítaspyrnukeppnum. Hann vinnur stafræn málverk úr þekktum myndum sem birst hafa á öldum ljósvakans, prentar þær á bómullarpappír og málar með vatnslitum. Hið stafræna umbreytist þannig með handverki og handavinnu; lifandi augnablikin breytast í drauma. Þannig mætist handverkið og fjölfeldið, hið stafræna og hið organíska í gáskafullri hugleiðingu um skilin milli raunveruleika og ljóðs, grimmdar og rómantíkur.</div><div><br></div><div>Þung skref, þjóð á herðum. Angist eða algleymi. Himnaríki og helvíti. Hávaðinn er ærandi. Þú stígur fram. Gengur hægt að boltanum, tekur hann upp, leggur á grasið. Hjartað slær. Þú reynir að anda. Svo kemur augnablikið sem breytir öllu…</div></div><div><br></div><div>Instagram: @gummeins</div><p></p>


<p>Andreas Möller scored the goal which brought the Germans to the final of the the Euros in 1996 - and crushed the hearts of the English on their home turf. The pose which Möllers body adopted in his exaltation lasted for just a moment, but is burned into the minds of most who have seen it; as the clearest expression of the brash pride of the victorious. “I have no idea why I stood in this position. It was a reflex.” Möller’s instincts took over, his body took this position by itself. It is possible to look endlessly at his Spartan body, where the animal expression of strength reigns, but also contains dangerous ideas of national pride and domination, the sincere joy of a child who scores a victory goal at recess; a flash of the brightest alongside the darkest… which lasts only a second before his teammates surround him.&nbsp;</p><p>//</p><p>Andreas Möller skoraði markið sem kom Þjóðverjum í úrslitaleik EM ’96 - og kramdi hjörtu Englendinga á heimavelli. Pósan sem líkami Möllers tók á sig í fagnaðarlátunum entist aðeins í augnablik en hún er brennd í huga flestra þeirra sem hafa séð hana; sem hreinasta tjáning groddalegs stolts hins sigursæla. “Ég hef enga hugmynd um afhverju ég fór í þessa stöðu. Þetta var viðbragð.”  Eðlisávísun Möllers tók yfir, líkaminn fór sjálfur í þessa stöðu. Það er hægt að horfa endalaust á sperrtan líkama hans, þar sem ríkir dýrsleg tjáning hins sterka, en einnig dvelur hættuleg hugmynd um stolt þjóða og yfirburði, einlæg gleði barnsins sem skorar sigurmarkið í frímínútum, leiftursýn af því bjartasta og því myrkasta… sem endist í sekúndu áður en liðsfélagarnir umkringja hann.&nbsp;</p><div>50 x 69 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><div><br></div><p></p>


Andreas Möller

<p>The embrace of Claudio Taffarel and Gianluca Pagliuca (or as I called him as a kid Galíúga Palíúga) is the first image which I made and the source of the exhibition. The carefree joy of the goalies directly before the big moment shows how penalty shootouts effect them differently than they do other players: they can be villains, but they can also be heroes. There seemed to be respect, even friendship, between the goalies, and in their touch the boyishness of sport is sealed. Or what? Is there something else there? I have certainly thought about that for a long time.&nbsp;</p><p>//</p><p>Faðmlag Claudio Taffarel og Gianluca Pagliuca (eða eins og ég kallaði hann í æsku: Galíúga Palíúga) var fyrsta myndin sem ég gerði og þar með uppspretta sýningarinnar. Kæruleysisleg gleði markvarðanna áður en kemur að stóra augnablikina sýnir hvernig vítakeppnir hafa ólík áhrif á þá heldur en útileikmennina: þeir geta ekki orðið skúrkar en þeir geta orðið hetjur. Það virðist ríkja virðing, allt að því vinátta, milli markvarðanna og í snertingu þeirra kjarnast drengskapur í íþróttum. Eða hvað? Býr eitthvað annað að baki? Ég hef sannarlega velt því lengi fyrir mér.&nbsp;</p><div>48 x 68 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><div><br></div><p></p>


Taffarel & Pagliuca

<div><span>The English were eliminated from the 1996 football world cup when Gareth Southgate botched a penalty shot. “It’s all in a fog” he said shortly after. “I don’t know how I got from the penalty spot to the changing rooms. I just wanted to crawl away… and disappear.” His friends watched. Disappointed. Hurt. Angry. Not with Southgate, but with fate, which betrayed them once again. Southgate was alone, until the coach Terry Venables comforted the young man.&nbsp;</span></div><div>//</div><div><br></div><div><span>Englendingar féllu úr leik á EM ’96, þegar Gareth Southgate klúðraði víti. “Þetta er allt í móðu,” sagði hann skömmu síðar. “Ég veit ekki hvernig ég komst frá vítapunktinum í búningsklefann. Ég vildi bara skríða í burtu … og hverfa.” Félagar hans horfðu á. Vonsviknir. Sárir. Reiðir. Ekki reiðir við Southgate, heldur reiðir við örlögin, sem sviku þá enn einu sinni. Southgate var aleinn. Þangað til þjálfarinn Terry Venables huggaði unga manninn.</span><br></div><div><br></div><div>48 x 68 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div>

England ‘96

<p>In 2010 Ghana had the opportunity to be the first African nation to make it to the semi-finals of the football world cup with a victory over Uruguay. All of Africa was watching when the ball arced towards the goal in the final minutes of overtime. But then Luis Suárez, the Uruguayan striker, resorted to deliberately using his hand to obstruct the ball on the goal-line. Suárez was sent off with a red card and Ghana was awarded a penalty shot.</p><p>Asamoah Gyan, the highest scoring African player at the world cup, stepped up to the penalty spot. He took the shot, and struck the crossbar. “I failed my country. I failed the whole continent.” Gyan offered to take the penalty in the penalty shootout which followed, he needed to make up for the mistake. Gyan scored, but it wasn’t enough. Ghana was eliminated and Gyan and his teammates completely fell apart. A few years later Gyan said: “This game causes me pain every time I am alone.”&nbsp;</p><p><span>//</span><br></p><p>Árið 2010 gat Ghana orðið fyrsta Afríkuþjóðin til að komast í undanúrslit HM með sigri á Úrúgvæ. Öll Afríka fylgdist með þegar boltinn stefndi í mark Úrúgvæ á lokamínútu uppbótatíma. En þá greip Luis Suárez, sóknarmaður Úrúgvæ, til þess ráðs að bjarga vísvitandi á marklínu með hendinni. Suárez var sendur af velli með rautt spjald og Ghana fékk vítaspyrnu.&nbsp;</p><div>Asamoah Gyan, markahæsti afríski leikmaður HM, steig á vítapunktinn. Hann skaut í slá. „Ég brást þjóð minni. Ég brást allri heimsálfunni.“ Gyan bað um að taka víti í vítaspyrnukeppninni sem fylgdi í kjölfarið, hann varð að fá að bæta upp fyrir mistökin. Gyan skoraði, en það dugði ekki til. Ghana féll úr leik og Gyan og liðsfélagar hans brotnuðu algjörlega saman. Nokkrum árum síðar sagði Gyan: „Þessi leikur veldur mér sársauka í hvert skipti sem ég er einn.“</div><div><br></div><div>48 x 68 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><p></p>


Asamoah Gyan

<p><span>Most young football players have dreamed of some day playing in the football world cup final. How would it feel to be the reason that your teammates return home from the tournament empty handed, with broken dreams.&nbsp;</span></p><p><span>How would it feel to try again, and fail again, only a few years later? Terry Venables, the coach of the English national football team, undoubtedly had cause to consider this question when Stuart Pearce asked to take a penalty shot in the semi-final of the football world cup in 1996. Pearce had bungled a penalty shot resulting in the English being eliminated from the world cup six years earlier, and thus crushed the heart of the nation. The story goes that Venables answered with the question “Are you fucking sure?” But Pearce was sure, there was something deep inside him that needed to make amends for his past failure.&nbsp;</span></p><p><span>When Peace stepped up, the crowd in Wembley fell into an electrified silence. They knew Pearce’s history. He describes the walk to the ball as endless.&nbsp;</span></p><p><span>When the ball finally sang in the net, Stuart Pearce’s face was distorted in extreme, animalistic jubilation - a living embodiment of The Scream.&nbsp;</span></p><p><span>//</span></p><p><span>Flestir ungir knattspyrnumenn hafa látið sig dreyma um úrslitaleik HM. Hvernig ætli það sé að verða þess valdandi að allir liðsfélagar þínir snúa heim með brostna drauma?</span><br></p><p>Hvernig ætli það sé að reyna aftur og klúðra aftur, nokkrum árum síðar? Terry Venables, þjálfari enska landsliðsins, hafði eflaust velt þessari spurningu fyrir sér þegar Stuart Pearce bað um að fá að taka víti í undanúrslitum EM ’96. Pierce hafði klúðrað víti þegar Englendingar féllu úr leik á HM sex árum fyrr og kramið hjarta þjóðar sinnar. Enda svaraði Venables með orðunum: „Ertu fokking viss?“ En Pearce var viss, það var eitthvað innra með honum sem varð að fá að bæta upp fyrir klúðrið.&nbsp;</p><p>Þegar Pearce steig fram þögnuðu heimamenn á Wembley í rafmögnuðu stressi. Þeir þekktu sögu Pearce. Enda lýsir hann göngunni að boltanum sem óendanlegri.&nbsp;</p><p>Þegar boltinn söng loks í netinu afmyndaðist Stuart Pearce í ofsafengum, dýrslegum fögnuði - lifandi endurholdgun Ópsins.</p><p><span>52 x 69 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</span><br></p><p></p>


Stuart Pearce

<p>In 1970 Florino Baggio broke down when Italy lost the semi-final of the world championship game against Brazil. Roberto Baggio, Florio’s three year old son, comforted his father with the words “Don’t worry Dad. One day I will beat Brazil. I will win the world championship for you.” Twenty four years later, Roberto Baggio led the broken Italian football team all the way to the final of the world cup against Brazil. In the penalty shootout, Baggio kicked and the ball soared over the goal. Italy went into mourning. “I could have killed myself that day and not felt a thing,” Baggio said later in an interview. Today he is a farmer and a buddhist.</p><p>//</p><p>Árið 1970 var Fiorino Baggio niðurbrotinn þegar Ítalía tapaði úrslitaleik heimsmeistarakeppninnar gegn Brasilíu. Þriggja ára Roberto Baggio huggaði föður sinn með orðunum: „Engar áhyggjur pabbi. Einn daginn skal ég vinna Brasilíu. Ég mun vinna heimsmeistarakeppnina fyrir þig.“ Tuttugu og fjórum árum síðar leiddi Roberto Baggio brotið lið Ítala alla leið í úrslitaleik HM gegn Brasilíu. Í vítaspyrnukeppni þrumaði Baggio boltanum yfir. Þjóðarsorg ríkti á Ítalíu. „Ég hefði getað drepið mig þennan dag og ekki fundið neitt,“ sagði Baggio síðar í viðtal. Í dag er hann bóndi og búddisti.</p><div>53 x 65 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><p></p>


Southgate og Saka

hi@basta.app