Guðmundur Einar

<p>Andreas Möller scored the goal which brought the Germans to the final of the the Euros in 1996 - and crushed the hearts of the English on their home turf. The pose which Möllers body adopted in his exaltation lasted for just a moment, but is burned into the minds of most who have seen it; as the clearest expression of the brash pride of the victorious. “I have no idea why I stood in this position. It was a reflex.” Möller’s instincts took over, his body took this position by itself. It is possible to look endlessly at his Spartan body, where the animal expression of strength reigns, but also contains dangerous ideas of national pride and domination, the sincere joy of a child who scores a victory goal at recess; a flash of the brightest alongside the darkest… which lasts only a second before his teammates surround him.&nbsp;</p><p>//</p><p>Andreas Möller skoraði markið sem kom Þjóðverjum í úrslitaleik EM ’96 - og kramdi hjörtu Englendinga á heimavelli. Pósan sem líkami Möllers tók á sig í fagnaðarlátunum entist aðeins í augnablik en hún er brennd í huga flestra þeirra sem hafa séð hana; sem hreinasta tjáning groddalegs stolts hins sigursæla. “Ég hef enga hugmynd um afhverju ég fór í þessa stöðu. Þetta var viðbragð.”  Eðlisávísun Möllers tók yfir, líkaminn fór sjálfur í þessa stöðu. Það er hægt að horfa endalaust á sperrtan líkama hans, þar sem ríkir dýrsleg tjáning hins sterka, en einnig dvelur hættuleg hugmynd um stolt þjóða og yfirburði, einlæg gleði barnsins sem skorar sigurmarkið í frímínútum, leiftursýn af því bjartasta og því myrkasta… sem endist í sekúndu áður en liðsfélagarnir umkringja hann.&nbsp;</p><div>50 x 69 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><div><br></div><p></p>


Andreas Möller

<p>In 1970 Florino Baggio broke down when Italy lost the semi-final of the world championship game against Brazil. Roberto Baggio, Florio’s three year old son, comforted his father with the words “Don’t worry Dad. One day I will beat Brazil. I will win the world championship for you.” Twenty four years later, Roberto Baggio led the broken Italian football team all the way to the final of the world cup against Brazil. In the penalty shootout, Baggio kicked and the ball soared over the goal. Italy went into mourning. “I could have killed myself that day and not felt a thing,” Baggio said later in an interview. Today he is a farmer and a buddhist.</p><p>In the art exhibition VÍTI, Guðmundur Einar researches iconic moments from penalty shootouts. He creates digital paintings from well known images which have appeared through the ether, prints them on cotton paper, and paints over them with watercolours. The digital is thus transformed through craft and handwork; living moments become dreams. Thus craftsmanship meets the multiple, the digital and the organic in a playful meditation on the gap between reality and poetry, cruelty and romance.</p><p>Heavy steps, a nation on your shoulders. Anguish or ecstasy. Heaven or hell. The noise is deafening. You step forward. Walk slowly to the ball, pick it up, lay it on the the grass. Heart pounding. You try to breathe. Then, the moment that changes everything…</p><p>//</p><p>Árið 1970 var Fiorino Baggio niðurbrotinn þegar Ítalía tapaði úrslitaleik heimsmeistarakeppninnar gegn Brasilíu. Þriggja ára Roberto Baggio huggaði föður sinn með orðunum: „Engar áhyggjur pabbi. Einn daginn skal ég vinna Brasilíu. Ég mun vinna heimsmeistarakeppnina fyrir þig.“ Tuttugu og fjórum árum síðar leiddi Roberto Baggio brotið lið Ítala alla leið í úrslitaleik HM gegn Brasilíu. Í vítaspyrnukeppni þrumaði Baggio boltanum yfir. Þjóðarsorg ríkti á Ítalíu. „Ég hefði getað drepið mig þennan dag og ekki fundið neitt,“ sagði Baggio síðar í viðtal. Í dag er hann bóndi og búddisti.</p><div><br><div>Í myndlistarsýningunni VÍTI rannsakar Guðmundur Einar íkonísk augnablik úr vítaspyrnukeppnum. Hann vinnur stafræn málverk úr þekktum myndum sem birst hafa á öldum ljósvakans, prentar þær á bómullarpappír og málar með vatnslitum. Hið stafræna umbreytist þannig með handverki og handavinnu; lifandi augnablikin breytast í drauma. Þannig mætist handverkið og fjölfeldið, hið stafræna og hið organíska í gáskafullri hugleiðingu um skilin milli raunveruleika og ljóðs, grimmdar og rómantíkur.</div><div><br></div><div>Þung skref, þjóð á herðum. Angist eða algleymi. Himnaríki og helvíti. Hávaðinn er ærandi. Þú stígur fram. Gengur hægt að boltanum, tekur hann upp, leggur á grasið. Hjartað slær. Þú reynir að anda. Svo kemur augnablikið sem breytir öllu…</div></div><div><br></div><div>Instagram: @gummeins</div><p></p>


<p>The life of a goalie is shaped by the fact that they can not make mistakes; they are too costly. Except in a penalty. There the goalkeeper is just a thing. Yann Sommer is a hero in his home country, where he ensured the Swiss their best performance in international football. It’s apparent in the body language of the ecstatic heroes - the man who became the champion of his nation, the boy who became the hero of the school ground. All around, his friends run behind him and celebrate with him sincerely. Beauty.&nbsp;</p><p>//</p><p>Líf markvarða mótast af því að þeir mega ekki gera mistök, þau eru of dýr. Nema í vító. Þar geta markmenn bara orðið hetjur. Yann Sommer er  og hetja í heimalandinu, því varsla hans tryggði Sviss sinn besta árangur í alþjóðlegum fótbolta. Enda sést í líkamstjáningu hans alsæla hetjunnar - mannsins sem fékk að vera hetja þjóðar sinnar - stráksins sem fékk að vera hetja skólalóðarinnar. Allt í kring hlaupa vinir hans á eftir honum og samgleðjast fölskvalaust. Fegurð.</p><div>40 x 71 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><p></p>


Sviss - Sommer

<p>The embrace of Claudio Taffarel and Gianluca Pagliuca (or as I called him as a kid Galíúga Palíúga) is the first image which I made and the source of the exhibition. The carefree joy of the goalies directly before the big moment shows how penalty shootouts effect them differently than they do other players: they can be villains, but they can also be heroes. There seemed to be respect, even friendship, between the goalies, and in their touch the boyishness of sport is sealed. Or what? Is there something else there? I have certainly thought about that for a long time.&nbsp;</p><p>//</p><p>Faðmlag Claudio Taffarel og Gianluca Pagliuca (eða eins og ég kallaði hann í æsku: Galíúga Palíúga) var fyrsta myndin sem ég gerði og þar með uppspretta sýningarinnar. Kæruleysisleg gleði markvarðanna áður en kemur að stóra augnablikina sýnir hvernig vítakeppnir hafa ólík áhrif á þá heldur en útileikmennina: þeir geta ekki orðið skúrkar en þeir geta orðið hetjur. Það virðist ríkja virðing, allt að því vinátta, milli markvarðanna og í snertingu þeirra kjarnast drengskapur í íþróttum. Eða hvað? Býr eitthvað annað að baki? Ég hef sannarlega velt því lengi fyrir mér.&nbsp;</p><div>48 x 68 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><div><br></div><p></p>


Taffarel & Pagliuca

<div><span>The English were eliminated from the 1996 football world cup when Gareth Southgate botched a penalty shot. “It’s all in a fog” he said shortly after. “I don’t know how I got from the penalty spot to the changing rooms. I just wanted to crawl away… and disappear.” His friends watched. Disappointed. Hurt. Angry. Not with Southgate, but with fate, which betrayed them once again. Southgate was alone, until the coach Terry Venables comforted the young man.&nbsp;</span></div><div>//</div><div><br></div><div><span>Englendingar féllu úr leik á EM ’96, þegar Gareth Southgate klúðraði víti. “Þetta er allt í móðu,” sagði hann skömmu síðar. “Ég veit ekki hvernig ég komst frá vítapunktinum í búningsklefann. Ég vildi bara skríða í burtu … og hverfa.” Félagar hans horfðu á. Vonsviknir. Sárir. Reiðir. Ekki reiðir við Southgate, heldur reiðir við örlögin, sem sviku þá enn einu sinni. Southgate var aleinn. Þangað til þjálfarinn Terry Venables huggaði unga manninn.</span><br></div><div><br></div><div>48 x 68 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div>

England ‘96

<p>In 2010 Ghana had the opportunity to be the first African nation to make it to the semi-finals of the football world cup with a victory over Uruguay. All of Africa was watching when the ball arced towards the goal in the final minutes of overtime. But then Luis Suárez, the Uruguayan striker, resorted to deliberately using his hand to obstruct the ball on the goal-line. Suárez was sent off with a red card and Ghana was awarded a penalty shot.</p><p>Asamoah Gyan, the highest scoring African player at the world cup, stepped up to the penalty spot. He took the shot, and struck the crossbar. “I failed my country. I failed the whole continent.” Gyan offered to take the penalty in the penalty shootout which followed, he needed to make up for the mistake. Gyan scored, but it wasn’t enough. Ghana was eliminated and Gyan and his teammates completely fell apart. A few years later Gyan said: “This game causes me pain every time I am alone.”&nbsp;</p><p><span>//</span><br></p><p>Árið 2010 gat Ghana orðið fyrsta Afríkuþjóðin til að komast í undanúrslit HM með sigri á Úrúgvæ. Öll Afríka fylgdist með þegar boltinn stefndi í mark Úrúgvæ á lokamínútu uppbótatíma. En þá greip Luis Suárez, sóknarmaður Úrúgvæ, til þess ráðs að bjarga vísvitandi á marklínu með hendinni. Suárez var sendur af velli með rautt spjald og Ghana fékk vítaspyrnu.&nbsp;</p><div>Asamoah Gyan, markahæsti afríski leikmaður HM, steig á vítapunktinn. Hann skaut í slá. „Ég brást þjóð minni. Ég brást allri heimsálfunni.“ Gyan bað um að taka víti í vítaspyrnukeppninni sem fylgdi í kjölfarið, hann varð að fá að bæta upp fyrir mistökin. Gyan skoraði, en það dugði ekki til. Ghana féll úr leik og Gyan og liðsfélagar hans brotnuðu algjörlega saman. Nokkrum árum síðar sagði Gyan: „Þessi leikur veldur mér sársauka í hvert skipti sem ég er einn.“</div><div><br></div><div>48 x 68 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.&nbsp;</div><p></p>


Asamoah Gyan

<p>The English were eliminated from the 1996 football world cup when Gareth Southgate botched a penalty shot. “It’s all in a fog” he said shortly after. “I don’t know how I got from the penalty spot to the changing rooms. I just wanted to crawl away… and disappear.” He had thought about the penalty shootouts for more than 20 years when he coached the English team to the final of the European champions cup in 2020. Is it just weak characters who falter under pressure? Or is it simply their technical ability that matters? He chose three technically outstanding, young players to take the penalty - inexperienced and cold from the bench. In a tournament which could rewrite his history and salvage his reputation. The three players all failed at the task and English dreams were broken once again. But Southgate comforted the young men.</p><p>//</p><p>Englendingar féllu úr leik á EM ’96, þegar Gareth Southgate klúðraði víti. “Þetta er allt í móðu,” sagði hann skömmu síðar. “Ég veit ekki hvernig ég komst frá vítapunktinum í búningsklefann. Ég vildi bara skríða í burtu … og hverfa.” Hann hafði hugsað um vítaspyrnukeppnir í 24 ár þegar hann leiddi Englendinga í úrslitaleik EM 2020 sem þjálfari. Eru það veikir karakterar sem klúðra undir pressu? Eða er það einfaldlega tæknileg geta þeirra sem skiptir máli? Hann valdi þrjá, tæknilega framúrskarandi unga leikmenn til að taka víti - óreynda og kalda af bekknum. Í keppni sem gat endurskrifað sögu hans, veitt honum uppreist æru. Leikmennirnir þrír klúðruðu allir og enskir draumar brustu enn á ný. En Southgate huggaði ungu mennina.</p><p><br></p><p>42 x 67 cm, mixed technique print and watercolor on cotton paper. Comes in a frame.</p>


Andreas Möller

hi@basta.app